Z. Pipes, ju keni shkruar se vendimi nga Angela Merkel për të hapur kufirin për më shumë se një milion refugjatë në 2015 "ka mundësi të shihet si një pikë kthese në historinë europiane". Ju jeni historian, kështu që çfarë keni dashur të thoni me këtë shprehje?
Unë pres që kur të studjohet evolucioni i civilizimin europian në të ardhmen, gushti 2015 do të shihet si një moment kyç. Vendimi për të lejuar emigracion të pakufizuar në Gjermani ka pasur rrjedhoja të thella për Europën duke ngritur këtë çështje në mënyrë shumë më akute se më parë, duke krijuar çarje si ndërmjet europianëve të lindur që janë në favor dhe kundra emigracionit në shkallë të gjerë, ashtu edhe ndërmjet vendasve dhe europianëve të rinj.
 Takimi mes Angela Merkelit dhe një vajze 14-vjeçare palestineze, në korrik 2015, i transmetuar në mbarë vendin, mund të ketë hapur rrugën për hapjen prej saj të kufijve të Gjermanisë, një muaj më vonë. |
Cilat janë pyetjet themelore me të cilat përballen europianët?
Në mungesë të lindjeve të mjaftueshme, pyetja është nëse europianët do të vazhdojnë të pranojnë në mënyrë pasive këto që u shfaqet në derë, edhe kur nuk kanë asnjë zotësi e vijnë nga kultura kryesisht armiqësore, apo do të zhvillojnë një plan për ta kontrolluar emigracionin, për të përzgjedhur, nga mbarë bota, njerëzit më të përshtatshëm për të sjellë aftësitë që mungojnë e që mund të integrohen më lehtë? Vendimi i Gjermanisë për të hapur kufijtë ishte zgjedhje e opsionit të parë.
Përse janë marrëdhëniet mes europianëve dhe emigrantëve myslimanë kaq të mbarsura me tension?
Janë të mbarsura sepse Islami është një fe imperialiste dhe shumë emigrant myslimanë duan ta zëvendësojnë civilizimin ekzistues europian me Islamin. Për t'i acaruar më shumë gjërat, europianët dhe myslimanët janë të kundërt me njëri-tjetrin në shumë pika: Europianët kanë lindshmëri të ulët, emigrantët myslimanë e kanë të lartë. Europianët kanë identitet të mekur fetar, myslimanët e kanë të fortë. Europianët ndihen fajtorë për mëkatet e tyre historike; emigrantët kanë një vetëbesim të zhurmshëm në superioritetin e civilizimit të tyre.
Shumë gjermanë argumentojnë se si një komb i pasur, e kanë për detyrim moral që t'ua hapin dyert njerëzve në nevojë.
E admiroj impulsin humanitar po është jorealist. A mundet Gjermania të absorbojë fjala vjen 2 miliardë njerëz? Nëse jo, si mund të zgjedhë moralisht përqindjen e vogël që do të lejojë brenda?
CIla është përgjigjia atëhere?
Nga pikëpamja praktike, unë e shoh botën të ndarë në zona kulturore e gjeografike: Perëndimorët në nevojë duhet të rrinë në Perëndum, ata të Lindjes së Mesme, duhet të rrinë në Lindjen e Mesme e kështu me rradhë në mbarë globin. A nuk është e çuditshme që migrant nga Siria dhe Iraku vendosen në vende si Gjermania dhe Suedia? A nuk do të kishin qenë më mirë nëse do të shkonin në Arabinë Saudite dhe Kuvajt, ku klima, gjuha, feja, dhe zakonet janë më të ngjashme me të tyret; plus këto vende janë edhe më afër Sirisë.
 100,000 tendat e përhershme, pothuajse gjithmonë në të zbrazura të Arabisë Saudite mund të strehojnë 3 milionë migrantë. |
Kulturat dhe zakonet ndryshojnë. Mbase myslimanët do t'u përshtaten kulturave europiane, nëse u jepet mundësia?
Në teori, po; në praktikë, jo. Përvoja tregon se brezi i parë i myslimanëve në Europë përshtatet më mirë sesa ai i fëmijëve dhe nipërve të tyre, sepse ndarja kulturore rritet me kalimin e kohës. Është e vështirë të gjesh ndonjë vend në Europë ku emigrantët myslimanë janë asimiluar, gjë që më bën të dyshoj rëndë që kjo do të ndodhë një ditë në të ardhmen. Kilianët, kinezët, dhe kongolezët përshtaten më mirë në kulturën europiane sesa myslimanët.
Shumë myslimanë me origjinë emigrante ankohen se është diskriminimi faktori që nuk i që të integrohen plotësisht në shoqërinë gjermane.
Po, diskriminimi është një problem. Nuk do të doja ta kisha emrin Muhammad po të isha duke kërkuar një vend pune në Hamburg. Mirëpo, kjo e mbështet akoma më shumë argumentin tim se është më mirë të jesh një emigrant me emrin Muhammad në Arabinë Saudite apo Kuvajt. Pse të detyrojmë të rrinë bashkë njerëz të cilët, siç tregojnë 55 vitet e fundit, nuk e kanë të lehtë të jetojnë së bashku? Si e ka treguar edhe Thilo Sarrazin, eksperimenti i emigracionit mysliman ka dështuar, dhe duke e vazhduar vetëm sa do të rrisë tensionet.
Ju nënvizoni se Islamizmi dhe Islami është përbën kërcënim. Si e përcaktoni Islamizmin?
Islamizmi është një botëkuptim specifik i Islamit sipas të cilit nëse myslimanët duan të kthehen te mirëqënia dhe pushteti që kishin 1,000 vjet më parë, ata duhet të zbatojnë Sherihatin në tërësinë e tij. Islamistët nuk bien dakord me njëri-tjetrin se si duhet bërë ky kthim: lëvizja me orientim modern e Gylenit në Turqi, përfaqëson një nga skajet, kurse ISIS që dëshiron të kthehet në shekullin e shtatë përfaqëson tjetrin. Disa islamistë përdorin dhunën, të tjerë veprojnë brenda sistemit politik. Në këtë mënyrë, të kujtojnë komunistët, me dallimet e tyre të mëdha në taktika, po me synimet e përbashkëta.
 Fethullah Gylen (lart) dhe Abu Bakr al-Baghdadi janë dy skaje polarisht të kundërta për sa i përket modernitetit dhe dhunës. |
Ju e përshkruani "kërcënimin islamist" si "mbase çështjen më me pasoja të kohës sonë" përballë Perëndimit. Terrori islamist mund të sjellë sigurisht shumë dëme, po si mund ta rrezikojnë islamistët Perëndimin në tërësi, kur mendon fuqinë ekonomike dhe ushtarake të Perëndimit?
Unë e shoh islamizmin si kërcënimin e tretë të madh totalitarian pas komunizmit dhe fashizmit, një trup idesh joshëse dhe të fuqishme që kërcënon mënyrën tonë të jetesës. Dhe ashtu sin a u desh të luftonim kundër fashizmit dhe komunizmit, ashtu duhet ta luftojmë edhe Islamizmin.
Kur thoni se Perëndimi duhet të luftojë Islamizmin, çfarë lloj lufte imagjinoni – kulturore, politike, apo ushtarake?
Lufta kundër dhunës është pjesa e lehtë, sepse sulmet vrastare xhihadiste janë të frikshme dhe Perëndimi ka departamentet e policisë, agjensitë e zbulimit dhe forcat e armatosura të zonja që të merren me këtë problem. Më tej. Kjo dhunë e nivelit të ulët shkatërron prona dhe vret njerëz por nuk mund të zhvendosë civilizime. Islamistët e ligjshëm, nga ana tjetër, duke punuar nga brenda sistemit në arenat politike, arsimore, filantropike, apo të medias kanë një potencial për ndikim të thellë. Ndërsa unë do të kisha preferuar të mrresha me një islamistë të ligjshëm sesa me një xhihadist të dhunshëm në rrugë, vetëm taktikat e padhunshme ndryshojnë fytyrën e shoqërisë; dhe relativisht pak perëndimorë vënë re se çfarë po ndodh.
Si e shihni përgjigjen e Europës ndaj Islamizmit?
Krahasuar me 20 vite më parë, një hap i madh ka ndodhur në ndërgjegjësim – por nuk është ende mjaft për të sjellë ndryshime në politikat e ndjekura. Pratikisht, kudo në Europë, ekzistojnë parti politike që e kanë përparësi punën e emigracionit dhe Islamizmit, mirëpo, asnjëra prej tyre nuk ka qenë ndonjëherë në pushtet sepse këto grupe shpesh kanë në amatorë në ekipet e tyre, përmbajnë një numër të tepërt ekstremistësh, dhe janë të izoluara. Si rezultat, nuk arrijnë të kapin 51%.
Si Alternative für Deutschland në Gjermani, e vetmja parti që në mënyrë të vazhdueshme e ka kundërshtuar emigracionin mysliman?
Saktësisht. AfD është një shembull i shkëlqyer amatorësh të przjerë me ekstremistë që përpiqen të gjejnë se çfarë janë – liberalë, Neo-Nazistë,apo diçka në mes? Sa kohë që i lënë këtë pyetje të hapur, elektorati i tyre mbetet i kufizuar dhe ata janë të rrezikshëm. Mirëpo, unë pres që një ditë AfD do të piqet dhe shpresoj se do të lëvizë drejt qendrës, sepse qartësisht ka nevojë për një parti të tillë në Gjermani. Por, çdo vit që kalon rreziku shtohet.
A do të mbeten të përjashtuara nga pushteti partitë anti-emigracion?
Jo, unë parashikoj që kjo do të ndryshojë dhe se këto parti do të fillojnë të fitojnë pushtet brenda dekadës.
AfD ndodhet më pak se 10 përqind në anketime, ndërsa CDU e Merkelit ka pothuajse 40 përqind. A sinjalizon kjo që gjermanët nuk janë edhe aq të kënaqur me politikat e Merkelit për emigracionin?
Jam i habitur dhe nuk mund ta shpjegoj mungesën e një sfide brenda CDU-së ndaj Merkelit.
Geert Wilders në Hollandë, një prej politikanëve më të shquar kundër emigracionit mysliman është hedhur në gjyq për gjuhë të urrejtjes. Organizata juaj ka ndihmuar me shpenzimet e mbrojtjes ligjore; pse?
Ne, në Forumin e Lindjes së Mesme, besojmë në lirinë e shprehjes publike të opinioneve për çështje që kanë të bëjnë me Islamin dhe Islamizmin, edhe kur jemi apo nuk jemi dakord me opinionet në fjalë. Për këtë, Projekti ynë Ligjor shpesh ndihmon të akuzuarit për të paguar shpenzimet e mbrojtjes, duke përfshirë edhe për Wilders disa vite më parë. Nuk jam dakord me pikëpamjet e tij se cili është armiku (ai thotë Islami, unë them Islamizmi) por kjo është dytësore; unë do ta ndihmoj atë si çdo perëndimor, që të sigurojë të drejtën e tij për të folur për Islamin pa u çuar zvarrë në gjyq.
 Geert Wilders (qendër, duke parë nga përtej) në një prej gjykimeve për shkak të fjalëve që ka thënë për Islamin. |
A është "ndalimi mysliman" nga Donald Trump një rrugë e duhur për t'i mbajtur islamistët jashtë nga Shtetet e Bashkuara?
Ndalimi nga administrata Trump i shtetasve nga gjashtë vende me shumicë myslimane kishte synime të mira por u realizua shumë keq. Nuk duhen gjykuar njerëzit nga pasaporta që kanë po nga idetë e tyre. Ka kanadezë që i kemi armiq ashtu si ka iranianë që i kemi miq. Sigurisht, idetë janë më vështirë për t'u kontrolluar se sa nënshtetësitë. Por, ndalimi i disa shtetësive nuk ofron mbrojtje; kjo kërkon një përpjekje serioze për të njohur çdokënd që hyn në vend.
Hamburgu në 2012 nënshkroi një marrëveshje, një "Staatsvertrag" me grupe myslimane si Ditib, Schura, dhe VIKZ për të zyrtarizuar ditët e pushimit për festa dhe lëndët islamike. Anëtarë të këtyre organizatave janë akuzuar për Islamizëm dhe anti-semitizëm, megjithatë, autoritetet nuk arrijnë të gjejnë organizata myslimane të pastra. Komenti juaj?
Islamistët janë të financuar dhe organizuar shumë më mirë sesa myslimanët joislamistë, pjesërisht sepse marrin ndihmë nga shtete të Lindjes së Mesme si Arabia Saudite, Irani, dhe Turqia. Kjo u lejob që rregullisht të mbizotërojnë jetën myslimane në Perëndim, duke dalë në televizion, duke u përfshirë në dialogjet ndërfetare, duke dhënë mësim në klasa shkolle, dhe (sin ë këtë rast) duke krijuar partneritet me qeveritë.
Ju dëshironi që qeveritë perëndumore të fuqizojnë myslimanët e moderuar por në Gjermani, vetëm pak myslimanë kanë dalë të protestojnë islamizmin, kështu që ku janë të moderuarit?
Thirrjet për mbështetje masive myslimane kundër Islamizmit gjithmonë dështojnë në Perëndim. (Vendet me shumicë myslimane janë punë tjetër.) Pjesërisht, kjo vjen nga një mungesë financimi dhe organizimi dhe pjesërisht nga frika: nevojitet shumë guxim sot nëse je mysliman që të dalësh publikisht kundër islamizmit. Xhamia e re liberale Ibn Ruschd-Goethe në Berlin është një shembull i mirë: themeluesi i saj, Seyran Ateş, është kërcënuar me vdekje.
Çfarë duhet të bëjnë qeveritë perëndimore?
Të mbështesin fuqimisht myslimanët joislamistë – dhe në veçanti myslimanët anti-islamistë. Islamistët si Presidenti Rexhep Tayyip Erdoğani i Turqisë pretendojnë se ka vetëm një lloj Islami, me një fjalë ai i tyre. Jo: ka shumë versione të Islamit dhe jomyslimanët duhet ta hedhin poshtë, dhe sigurisht të mos e ndihmojnë hegjemoninë islamiste. Në vend të kësaj, anti-islamistët trima si Ateş duhet të gëzojnë nderim zyrtar dhe forma të tjera përkrahjeje.
E pyetur në 2015, për të trajtuar frikën gjermane nga islamizimi, Kancelarja Merkel sygjeroi që në vend që të kenë frikë nga Islami, gjermanët e krishterë duhet të mësojnë më shumë për rrënjët e tyre fetare dhe të shkojnë më shpesh në kishë. Përgjigjia juaj?
 Ballina e librit, nga Pascal Bruckner, "Tirania e ndjesisë së fajit: Një ese mbi mazokizmin perëndimor". |
Përgjigjia nervozuese e Merkelit është tipike e elitave në Europën perëndimore (jo atë lindore) të cilat mbeten sfidueshmërisht të pandërgjegjësuara për problemet që krijon emigracioni mysliman. Arsyet janë shumëfishëshe: ndjesitë e fajit, të jetuarit me iluzione, nevoja për vota, korrektesa politike, si dhe frika se mos akuzohen si "islamofobikë".
Pse këto ndjesi faji?
Sepse, siç e ka shpjeguar novelisti dhe eseisti francez Pascal Bruckner në librin e tij të 2006, "La tyrannie de la penitence", shumë europianë ndjejnë pendesë të thellë personale për treshen e imperializmit, fashizmit, dhe racizmit, edhe pse nuk kanë pasur personalisht gisht në ato të këqia. Për disa europianë, edhe vetë lëkura e bardhë sinjalizon ndjesi faji. Prej këtyre, ndjehen të detyruar që të tregojnë tolerancë pakufizuar dhe vullnet të mirë kundrejt joperëndimorëve. Fakti që joperëndimorët gjithashtu kanë mëkatet e tyre nuk faktorizohet fare – që nënkupton një lloj arrogance, madje edhe racizëm: vetëm mëkatet e të bardhëve llogariten.
Kjo ndjenjë faji është më mbresëlënëse kur mendon përparimet e mëdha të Europës. Më kujtohet kur vizitova Finlandën në 1987 dhe po mendoja ndërsa ecja nëpër rrugët e saj: "Kjo begati, liri, pushtet i ligjit, dhe demokraci janë arsyeja për të cilën njerëzimi ka punuar aq shumë për të arritur dhe tani është arritur". Sa e çuditshme që një Europë e cila arrin një sukses të tillë sot është e mbytur nga ndjenja e fajit, lind ka pak fëmijë, dhe zgjedh të mos e mbrojë veten nga një civilizim rival. Si historian do të thoja: Një dobësi e tillë nuk është parë ndonjëherë.
